Ήταν μια βραδιά που δικαιολογούσε απόλυτα τον τίτλο της εκδήλωσης. Φρέσκες φωνές / fresh voices που βοήθησαν αυτή τη βραδιά της Δευτέρας 22 Απριλίου, καθώς ενω η Αθήνα περίμενε το κύμα της κίτρινης αφρικανικής σκόνης, που έφερνε ένα αεράκι φρεσκάδας από τα ονόματα που θα ανέβαιναν στη σκηνή του αμφιθεάτρου του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Ο Voice 102.5, το καινούργιο ραδιόφωνο της πόλης, πιστός και συνεπής στο σκεπτικό που τον θέλει να προτείνει τα καινούργια της ελληνικής μουσικής σκηνής, είχε καλεσμένους δύο ονόματα φρέσκα και άφθαρτα, τόσο στην δισκογραφία όσο και στα live. Έτσι και το κοινό που βρέθηκε την αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου και στην αίθουσα λίγο αργότερα, ήταν ένα κοινό νεανικό και ανήσυχο που ψάχνει τις καινούργιες τάσεις, τον ήχο της πόλης και τις καινούργιες φωνές και ακολουθεί τους αγαπημένους του καλλιτέχνες.
Λίγο μετά τις οκτώ και μισή και οι Amalia & the Architects είναι στη σκηνή με ένα καινούργιο τραγούδι από το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στις 17 Μαΐου, ένα υπέροχο εθιστικό δυναμικό ποπ κομμάτι με τον τίτλο Between Us (Nothing Ever Happened). Συνέχισαν με μερικά πολύ γνωστά στο κοινό του σχήματος κομμάτια τα Murder and Create, God only Loves me when I’m Lazy, Ophelia, για να συνεχίσουνε με το Staring, Arctic και το Save our Heads, δύο κομμάτια που κατέβασαν και λίγο το ρυθμό.
Για το κλείσιμο -και με πολύ καλή την διάθεση του κοινού, που ήξερε τα τραγούδια και ψιθύριζέ ρεφρέν και κουπλέ- κρατήθηκαν τα Why is the Night και Love is in My Room, και τα δύο ραδιοφωνικά hits τα τελευταία χρόνια, και η βραδιά έκλεισε με το σοφιστικέ και δραματικό (και αναμενόμενο από το καινούργιο άλμπουμ) The times they might be ending. Ο Amalia γράφει μελωδίες που σου κολλάνε στο μυαλό και θες να τις τραγουδήσεις, σε μια εποχή που ολο και πιο πολύ δυσκολέυέτε να βρεί ρεφραίν που να σου μένουν στο μυαλό και μας έβαλε σε αγωνία και προσμονή για το πρώτο του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στις 17 Μαΐου. Ο Γιώργος Νάστος, ραδιοφωνικός παραγωγός του Voice 102.5, που ανέβηκε στο κλείσιμο του set, συνομίλησε με τον Amalia για τον αγγλόφωνο στίχο, τις επιρροές -εμφανείς και οχι-, για την ποίηση και για το πώς βλέπει η νέα γενιά τη μουσική στην πόλη.
Δεύτερο σχήμα στη σκήνη λιγο πριν τις δέκα η Sophie Lies, ένα πενταμελές ηλεκτρικό σχήμα με ερμηνεύτρια την τραγουδοποιό Μαρία Σαχπαχσίδη, που γράφει τα τραγούδια, παίζει κιθάρα και τα ερμηνεύει. Ένα σχήμα της ελληνόφωνης σκηνής, αυτής της σκηνής της νέας γενιάς των μουσικών που αναζητούν την δική τους φωνή. Η Sophie Lies εμπνέεται και αγαπά τα στιβαρά και συνεπή ονόματα της ελληνικής αλλά και της διεθνούς δισκογραφίας με επιρροές από το Γιάννη Αγγελάκα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη την Patti Smith και τον Nick Cave.
Με τη μπάντα της έπαιξαν ένα σετ που βασίστηκε σε τραγούδια του πρώτου άλμπουμ της καθώς και σε καινούργια τραγούδια του δεύτερου αναμενόμενο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες. Η Sophie Lies είναι μία περσόνα άνετη στη σκηνή, το μουσικό της περιβάλλον των τραγουδιών της είναι πιο χαλαρό, χωρίς την αγωνία του κουπλέ/ρεφρέν και μιλάει στης γενιά της με έναν τρόπο άμεσο, ευθύ και ειλικρινή. Οι λέξεις και τα λόγια των τραγουδιών της είναι αυτοβιογραφικά, και έχουν πολύ μεγάλο βάρος σε τραγούδια όπως στα Μεγάλα Παιδιά, Γυναίκες και Ωδή στην Ταυτότητα, και μιλούν για το πως αντιλαμβάνεται μια νέα δημιουργός τον κόσμο μας σήμερα. Διασκεύασε και τους Πόθους του Γιάννη Αγγελάκα με πολύ ωραίο τρόπο ενώ κράτησε το κοινό της μέχρι και τις 11 παρά το βράδυ.
