Kovacs – Συνέντευξη λίγο πριν το live της στην Αθήνα

Kovacs – Η συνεργασία με τον Till Lindemann, o συμβολισμός του single «Mycose» και η σχέση της με την Ελλάδα

Γράφει η Ελένη Βαρδάκη

Η Kovacs, η κοπέλα που ξεκίνησε με live στα μικρά clubs της Ολλανδίας, έφυγε από το σπίτι σε ηλικία έντεκα ετών και ελάχιστοι πίστεψαν στη φωνή της, σήμερα ακούγεται παντού. Πίσω στο 2013 εμφανίστηκε ως η μυστήρια αλλά ταυτόχρονα ρομαντική φιγούρα που κέρδισε στα ελληνικά ραδιόφωνα, τραγουδώντας για τη δική της αγάπη. Το «My Love» ήταν το κομμάτι που έγινε αμέσως επιτυχία, φτάνοντας στην κορυφή των charts, και μέχρι σήμερα σχεδόν όλοι ξέρουν έστω και έναν στίχο του.

Ξυρισμένο κεφάλι, θεατρική αλλά πιο σκοτεινή αισθητική και φωνή που αρκετοί αναγνωρίζουν από το πρώτο κιόλας verse, συνθέτουν την Kovacs. Την τραγουδίστρια που το ελληνικό κοινό άκουσε από κοντά πρώτη φορά το 2015 στο πλαίσιο του Rockwave Festival, μαζί με το «κακό παιδί» της pop, Robbie Williams.

Η ίδια έχει εκφράσει πολλές φορές την αγάπη της για την Ελλάδα, περιγράφοντάς την ως ένα μέρος με ζεστούς ανθρώπους, χαλαρούς ρυθμούς και πολύ καλό φαγητό. Για αυτό και πιστεύει ότι θα μπορούσε εύκολα να ζήσει στην Αθήνα και στις 14 Δεκεμβρίου ο χώρος του Fuzz Club θα γίνει η σκηνή της. Η Kovacs λίγο πριν ανέβει στη σκηνή μίλησε στην Athens Voice για το νέο της τραγούδι, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε εντός και εκτός της μουσικής βιομηχανίας, υπενθυμίζοντας πόσο σημαντικό είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου. Εξήγησε τους λόγους που φοράει τα ογκώδη headpieces και όσον αφορά στις συνεργασίες της, είναι άτομο που πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και κυρίως τον σεβασμό της.

Έχετε νιώσει ποτέ ότι εκτίθεστε περισσότερο από όσο θα θέλατε, δεδομένου ότι τα τραγούδια σας είναι κυρίως βιωματικά;

Σίγουρα, όμως στο τέλος πιστεύω ότι έχω βρει τον τρόπο να ισορροπώ. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή είναι σαν αφήνω ελεύθερη όλη μου την ψυχή, βγάζω ό,τι έχω μέσα μου. Κι αυτό είναι πράγματι κάτι έντονο. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες στιγμές νιώθω ότι ίσως έχω εκτεθεί περισσότερο από όσο θα ήθελα, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που η μουσική μου είναι τόσο αληθινή. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν εύκολα πότε είσαι ευάλωτος και συνήθως ανταποκρίνονται σε αυτό. Υποθέτω πως, αν δεν ήμουν διατεθειμένη να είμαι τόσο ανοιχτή προς το κοινό, δεν θα είχε νόημα να κάνω το συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Είστε μια καλλιτέχνιδα που ως παιδί χρειάστηκε να αντιμετωπίσει πολλά. Φύγατε από το σπίτι σε ηλικία έντεκα ετών, μεγαλώσατε σε ίδρυμα και υπήρχαν πολλοί που δεν πίστεψαν στις δυνατότητές σας. Πώς τα διαχειριστήκατε όλα αυτά;

Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να καταλάβει εύκολα τις δυσκολίες που βιώνει, τη στιγμή που τις βιώνει. Είσαι τόσο βυθισμένος σε εκείνη την κατάσταση, σου φαίνεται φυσιολογικό και προσπαθείς απλά να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως έχει πια διαμορφωθεί. Η συνειδητοποίηση είναι κάτι που έρχεται αργότερα. Τότε που «ξυπνάς» και αρχίζεις να βλέπεις ότι μερικές φορές τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά, αλλά τελικά τα κατάφερες. Κάπως έτσι και εγώ, στην πορεία συνειδητοποίησα τι είχα περάσει, νιώθοντας ότι όλος ο κόσμος ήταν εναντίον μου. Έχω περάσει διάφορες φάσεις, έχω περάσει κατάθλιψη, είχα φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό. Βρήκα όμως τη δύναμη να κάνω ένα βήμα πίσω και να φροντίσω τον εαυτό μου, να με ρωτήσω τι πραγματικά συμβαίνει μέσα μου και να με πάρω επιτέλους στα σοβαρά. Αυτή η διαδικασία χρειάστηκε χρόνο, όμως ήταν κάτι που με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και τις ανάγκες του, κάτι που αν δεν είχα τη μουσική, ίσως να μην το κατάφερνα ποτέ.

Κάποτε ήσασταν η Wolflady, αλλά πλέον ο λύκος έχει φυλαχτεί στην ντουλάπα. Ωστόσο, συνεχίζετε να φοράτε headpieces που συχνά καλύπτουν το πρόσωπο. Υπάρχει κάποιος λόγος για αυτή την επιλογή;

Τα headpieces συνδέονται σημαντικά με την έκφραση. Είναι σαν να μπαίνω σε έναν χαρακτήρα φορώντας τα ή ίσως και να ενισχύω διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου. Μου αρέσει να δημιουργώ τα δικά μου αξεσουάρ, να μεταφέρω το συναίσθημα μου στα υλικό, για αυτό και μερικές φορές έχουν μια πιο θεατρική μορφή. Πρόσφατα, έφτιαξα ένα μουχλιασμένο φόρεμα εμπνευσμένο από μύκητες και όσο περίεργο και αν ακουγεται, εμένα μου αρέσει να εντάσσω τέτοια στοιχεία στην performance μου. Βρίσκω την κατάλληλη «στολή», μεταμορφώνομαι, βγαίνω στη σκηνή και όλη αυτή η διαδικασία με διασκεδάζει παρά πολύ.

Είστε μεγάλη θαυμάστρια του Till Lindemann και τελικά καταφέρατε να συνεργαστείτε. Τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε περισσότερο σε εκείνον;

Ο Till είναι μια δύναμη της φύσης. Εκρηκτικός, ασυγκράτητος, ατρόμητος. Δεν φοβάται όταν δημιουργεί, ξέρει πως ό,τι κάνει είναι σωστό, χωρίς να ανησυχεί. Αυτό το είδος ενέργειας ήταν που ώθησε και εμένα να γίνω πιο τολμηρή, πιο σίγουρη για τη μουσική μου, να μάθω να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Ο Till είναι ένα άτομο με σκοτεινό χιούμορ, που σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα με έναν περίεργο δικό του τρόπο. Το να δουλεύω μαζί του ήταν αναμφίβολα μια πολύ έντονη, και ωμή εμπειρία. 

Ο Till Lindemann είναι ένα άτομο με σκοτεινό χιούμορ, που σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα με έναν περίεργο δικό του τρόπο. Το να δουλεύω μαζί του ήταν αναμφίβολα μια πολύ έντονη, και ωμή εμπειρία – Kovacs

Το καλοκαίρι κυκλοφορήσατε το single «Mycose», ένα σκοτεινό και νοσταλγικό κομμάτι, που για μερικούς μοιάζει με soundtrack ρομαντικής ταινίας. Εσείς πώς θα το περιγράφατε;

Είναι ένα τραγούδι που συνδέεται με τη φθορά και την ανανέωση, όλα όσα καταρρέουν, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί κάτι νέο από την αρχή. Έχει αυτή τη νοσταλγική ατμόσφαιρα, η οποία όμως κρύβει μέσα της και λίγη ελπίδα. Το «Mycose» είναι ένας τρόπος προβληματισμού για το παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει το περιθώριο να το αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις. Είναι σαν να βλέπεις αναμνήσεις μέσα από έναν φακό αποδοχής. σαν κάτι που σε στοιχειώνει και σε παρηγορεί, όπως μία παλιά ταινία που έχεις δει εκατό φορές.

Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Mycose»;

Η λέξη αυτή αναφέρεται στον μύκητα, ο οποίος μεταμορφώνεται σε μυκήλιο, ένας πολύ όμορφος κατα τη γνώμη μου συμβολισμός. Σχετίζεται με τη σήψη και όλα εκείνα που έρχονται μετά από αυτή: την αναγέννηση και την ανάπτυξη. Οι μύκητες καταστρέφουν πράγματα, αλλά δημιουργούν τις συνθήκες για νέα ζωή. Το βρίσκω πανέμορφο. Νομίζω ότι κάπως έτσι είναι και ο κύκλος της ζωής. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει με τα συναισθήματα και τις εμπειρίες.

Στο εξώφυλλο του νέου single φοράτε ένα μεγάλο λευκό καπέλο. Όταν είδα για πρώτη φορά το ασπρόμαυρο πορτρέτο, μου θυμίσατε το εξώφυλλο του βιβλίου «Handmaid’s Tale» της Μάργκαρετ Άτγουντ. Υπάρχει κάποια σύνδεση; 

Αυτό είναι όντως πολύ ενδιαφέρον, και δεν το είχα σκεφτεί μέχρι στιγμής! Δεν υπήρχε σκόπιμη σύνδεση με το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά καταλάβω απόλυτα γιατί σας το θυμίζει. Το καπέλο το επέλεξα κυρίως για τη δημιουργία μιας έντονης, εντυπωσιακής εικόνας. Ήταν κάτι που το ένιωθα τόσο κομψό και τόσο περίεργο την ίδια στιγμή. Ήθελα να έχει μία διαχρονική ποιότητα, σαν να ανήκει σε μια άλλη εποχή.

Το τραγούδι συνεχίζει λέγοντας: «Something old, something new, something borrowed, something blue». Το 2024, τι υπήρξε για εσάς παλιό, νέο, δανεικό και τι σας έφερε μελαγχολία;

Η φετινή χρονιά είχε λίγο από όλα αυτά τα συστατικά. Το «παλιό» ήταν σίγουρα κάποια πρότυπα και τις συμπεριφορές που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω ξανά, πράγματα που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει αλλά συνεχώς επέστρεφα σε εκείνα. Το «νέο» ήταν όλη η ανάπτυξη που προήλθε τελικά από τη διαδικασία αυτή, όπως καινούρια τραγούδια και εμπειρίες. Το «δανεικό» ίσως ήταν η έμπνευση που πήρα από τους γύρω μου, από ανθρώπους όπως ο Jonathan Quarmby που με πίεσε να γίνω καλύτερη. Όσον αφορά στο «something blue», υπήρξαν αρκετές στιγμές που ένιωσα μελαγχολία, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο, είναι κομμάτι της ζωής μας που πάντοτε υπάρχει. Έτσι δεν είναι;

Διάβασα ότι μια από τις έννοιες που σας εμπνέουν είναι η ελληνική λέξη «κάθαρση». Πώς εμφανίζεται στη ζωή και στη μουσική σας;

Η κάθαρση είναι μια τόσο ισχυρή έννοια για μένα. Είναι κυρίως συναισθηματική, σχετίζεται με το να αφήσεις ό,τι σε κρατάει πίσω, ώστε να βρεις χώρο για κάτι νέο που πραγματικά θες. Η ιδέα της κάθαρσης δεν υπάρχει μόνο στη μουσική, αλλά ήταν εκείνη που διαμόρφωσε ολόκληρη τη θεατρική περιοδεία μου στην Ολλανδία, που φυσικά ονομάστηκε «Catharsis». Ήθελα πολύ να δώσω ζωή σε αυτή την ιδέα φέρνοντάς τη στη σκηνή μέσω της τέχνης, τη μουσικής και της παράστασης, ως τρόπο καθαρισμού και μεταμόρφωσης. Με κάθε τραγούδι που έλεγα, προσπαθούσα να βγάλω από πάνω μου όσα με βαραίνουν. Αυτή η εμπειρία ήταν απίστευτα απελευθερωτική, ήταν ακριβώς το είδος ταξιδιού που χρειαζόμουν. Αναγεννήθηκα. 

Είχατε συνεργαστεί με τον Oscar Holeman για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά τώρα είστε με τον Jonathan Quarmby. Πιστεύετε ότι αυτή η ομάδα λειτουργεί καλύτερα;

Είναι κάτι διαφορετικό και αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη συνεργασία με τον Jonathan, αυτή θα ήταν σίγουρα εντυπωσιακή. Είναι ένας άνθρωπος σχεδόν βάναυσα ειλικρινής, κάτι που στην αρχή δυσκολεύτηκα να το χειριστώ. Όταν όμως συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτό ακριβώς χρειαζόμουν, δηλαδή κάποιον που δεν φοβάται να μου μιλήσει έξω απ’ τα δόντια, ήταν κάτι που λειτούργησε πολύ καλά. Με έκανε να πιέζω τον εαυτό μου περισσότερο, να θέλω να γίνω καλύτερη, να ανεβάσω τα στάνταρ μου. Με τον Jonathan υπάρχει αυτή η πρόκληση, και ήρθε τη στιγμή που το είχα περισσότερο ανάγκη.

Υπήρξε μια περίοδος που κάνατε διάλειμμα από τα social media. Πώς προέκυψε αυτό; Θα το ξανακάνατε;

Ω, σίγουρα! Τότε ήταν ένα μεγάλο διάλειμμα που με βοήθησε να ξαναβρώ εμένα. Αποσυνδέθηκα από τα social media και επανασυνδέθηκα με τον εαυτό μου. Πλέον όλα είναι στις οθόνες και αυτό ορισμένες φορές γίνεται τόσο εξαντλητικό, νομίζω το βλέπεις και εσύ. Πάντα συγκρίνεις τον εαυτό σου, πάντα προσπαθείς να συμβαδίσεις, νιώθεις ξαφνικά μια κοινωνική πίεση. Εγώ έπρεπε να κάνω ένα βήμα πίσω και να αναπνεύσω. Ήθελα να πάψω να ανησυχώ για το πώς φαίνομαι στους άλλους και να καταλάβω πώς φαίνομαι στην Kovacs.

Έχετε δεχτεί διαφορετική μεταχείριση στη μουσική βιομηχανία λόγω του στυλ ή του φύλου σας;

Απολύτως. Δεν είναι μυστικό ότι ο χώρος μας μπορεί να γίνει σκληρός, ειδικά αν δεν χωράς στα «κουτάκια» που θέλουν να σε βάλουν. Σίγουρα ένιωσα ότι έπρεπε να αποδείξω ποια είμαι περισσότερο λόγω του στυλ και του φύλου μου. Είναι ένας κλάδος που ειδικά ως γυναίκα, πρέπει σχεδόν να παλέψεις για να μην σε εκμεταλλευτούν. Προσωπικά, θέλω να έχω τον έλεγχο, για αυτό και προσέχω πολύ με ποιους δουλεύω, ποιους αφήνω να με πλησιάσουν. Θέλω να είναι άνθρωποι που με σέβονται, και το πιο σημαντικό, αντιλαμβάνονται το όραμά μου. Στο τέλος της ημέρας φαίνεται ποιος σε καταλαβαίνει και ποιος όχι. Αυτό όμως, είναι δικό του πρόβλημα, όχι δικό μου.

Η μουσική βιομηχανία είναι σκληρή, κυρίως αν είσαι γυναίκα και δεν χωράς στα «κουτάκια» της – Kovacs