Τα τραγούδια πίσω από τις σκηνές Tarantino
Σαν σήμερα, κάνει πρεμιέρα η ταινία “Pulp Fiction” του Quentin Tarantino, με τους Τζον Τραβόλτα, Σάμουελ Τσάξον, Μπρους Γουίλις, Τιμ Ροθ, Βινκ Ρέιμς και Ούμα Θέρμαν να πρωταγωνιστούν στη μεγάλη οθόνη. Τέσσερις αλληλένδετες ιστορίες βίας στο Λος Άντζελες, έξι εκκεντρικοί χαρακτήρες και έξι soundtracks που σιγοτραγουδάμε ακόμα, συστήνουν ένα νέο είδος αστυνομικού δράματος. Το “Pulp Fiction” γίνεται η ταινία που θα κερδίσει Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1994 και θα προταθεί για επτά βραβεία στα 67α Όσκαρ. Αν και είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποια είναι η καλύτερη ταινία του Quentin Tarantino, σίγουρα η συγκεκριμένη είναι από τις πιο εμβληματικές.
Misirlou
Η ληστεία των Pumpkin και Honey Bunny έχει φτάσει στο τέλος της και ήδη ακούγονται οι πρώτοι ήχοι από τη “Misirlou”, τη διασκευή του Dick Dale που συνδυάζει ροκ και φολκ στοιχεία. Το πρωτότυπο κομμάτι ανήκει στον Τέτο Δημητριάδη και εμφανίστηκε το 1927 με τη ρεμπέτικη ορχήστρα του Μιχάλη Πατρινού.
Let’s Stay Together
Η πρώτη φορά που είδαμε τον Μπουτς στην ταινία δεν θα μπορούσε να μην έχει και το κατάλληλο soundtrack. Ένα αργό μπλουζ του Al Green, λίγο πριν ξεκινήσει η έντονη, με ασταμάτητους πυροβολισμούς γνωριμία με τον Μάρσελους Γουάλας.
Son Of A Preacher Man
Η γυναίκα μυστήριο της ταινίας που ακούει στο όνομα Μία Γουάλας εμφανίζεται στην οθόνη με ήχους κλασικής μπαλάντας. Ένας απρόβλεπτος χαρακτήρας και ένα γλυκό κομμάτι από τον Dusty Springfield ενώνονται και μας καλωσορίζουν στον γεμάτο αντιθέσεις κόσμο του “Pulp Fiction”.
Girl, You’ll Be A Woman Soon
Η Μία Γουάλας καταφτάνει σπίτι, βάζει το στερεοφωνικό στο play και ξεκινάει να χορεύει το τραγούδι της Urge Overkill. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας, στην οποία βλέπουμε για λίγο μια άλλη πλευρά της Μία, πιο ανέμελη και πιο αθώα.
You Never Can Tell
Λίγο πριν η ζωή του Βίνσεντ και της Μία γίνουν ένας χαρτοπόλεμος, οι δύο πρωταγωνιστές απολαμβάνουν το καλύτερο milkshake βανίλια και χορεύουν κλείνοντας τα μάτια, απολαμβάνοντας τη στιγμή. Χέρια και πόδια κινούνται ασταμάτητα στον ρυθμό του “You Never Can Tell” από τον Chuck Berry και επισήμως δημιουργείται μια από τις πιο κινηματογραφικές χορογραφίες.
Why They Mad? Us
Τίτλοι τέλους, ένας χαρτοφύλακας με μια λάμψη που δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν και μουσική από τον Hash Mills. Η ταινία κλείνει με αισιόδοξη διάθεση και groovy στίχους, συνοψίζοντας με τον δικό της τρόπο όλα όσα είδαμε μέσα από στιγμές βίας, γέλιου και ενίοτε τρυφερότητας.
Credits: EPA
